خانواده زدایی، یک روی دیگر کرونا - وبلاگ عینک آفتابی شیک

به گزارش وبلاگ عینک آفتابی شیک، بر اساس بعضی گزارش ها متأسفانه آمار فوتی ها بر اثر کرونا بسیار بیشتر از آمار رسمی است. بر اساس همین گزارش ها، تعداد عزیزانی که در اثر کرونا تا به امروز از دست داده ایم تقریباً برابری می نماید با تعداد شهدای ما در جنگ تحمیلی. این شرایط ایجاب می نماید که همه توجهات به سمت کاهش تلفات باشد.

اما باید نسبت به پیامدهای ناگوار و دیرپای این مرگ و میرها هم بی توجه نبود. پژوهش های زیادی، آثار ناگوار روحی و روانی و بعلاوه اقتصادی جنگ تحمیلی در میان خانواده های آسیب دیده از جنگ را مورد تأیید قرار داده اند. و این درحالی است که این خانواده ها در هنگام شهادت فرزندان خود مورد بیشترین تکریم ها از سوی جامعه و حکومت قرار می گرفتند. مردم خانواده های شهدا را زیر چتر حمایت روانی خود گرفته و حکومت هم از لحاظ اقتصادی آنانی را که به یاری های اقتصادی احتیاج داشتند مورد حمایت خود قرار می داد. از طرف دیگر عمده شهدای ما جوان و مجرد بودند و در مدیریت معنوی و اقتصادی خانواده نقش چندانی نداشتند.

اما کرونا قربانیان خود را عمدتاً از میان کسانی انتخاب می نماید که محور و ستون خانواده هستند. احتیاجمندی اعضای خانواده به آنان به گونه ای است که فقدان آنان به سرعت تأثیر درازمدت خود را نشان خواهد داد. در هر حال، خانواده های قربانیان کرونا از لحاظ روحی و روانی تقریباً مورد هیچ حمایتی قرار نمی گیرند و این هم به علت شرایط کرونایی است که خانواده ها را از یک دلجویی ساده از طرف مردم محروم نموده است. حکومت هم از لحاظ اقتصادی در شرایطی نیست که بتواند از این آسیب دیدگان حمایت کند. در این شرایط، اعضای خانواده، و بیشتر پسران و دختران جوان خانواده، ناگهان خود را بی پناه می بینند. به ناگاه خانواده ای فاقد پدر یا مادر می گردد. مفهوم خانواده به ناگاه از معنا تهی می گردد. خانواده منهای یک یا چند فرزند کماکان خانواده است.

اما خانواده منهای پدر یا مادر یا هر دوی والدین، دیگر خانواده نیست. توجه داشته باشیم که در ایران، وابستگی فرزندان به والدین بسیار عمیق و دیرپا است. حال آن که کرونا ما را با اضمحلال نهاد خانواده روبرو نموده است. پدیده نامبارکی که در آن فرزندان جوان خانواده، در حالی که بیشترین احتیاج روحی به حمایت دارند اما شرایط کرونایی باعث می گردد که عزیزترین کسان خود را در تنهایی تقریباً مطلق به دل خاک بسپرند. تجربه ای بس شکننده و شگرف برای جوانانی بس احتیاجمند حمایت های معنوی و چه بسا اقتصادی. تجربه احساس تنهایی و بی پناهی، برای کسانی که هرگز آن را تجربه ننموده اند و هم هیچ نوع آموزشی هم برای روبروه احتاقتصادی با چنین شرایطی ندیده اند می تواند منشأ بسیاری از رفتارهای پرخطر برای آنها باشد. پیامدهای ناگوار چنین مصیبت ملی مطمئناً در درازمدت آثار خود را بیشتر نشان خواهد داد. مدیریت کرونا در کشور از هم اکنون باید مدیریت آن پیامدها را به جد در دستور کار خود قرار دهد.

*استاد فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه شهید چمران اهواز

منبع: ایران